Wartościowe oszacowanie kosztu kapitału własnego poprzez ryzyko

Część - 10

W naszym ostatnim samouczku zrozumieliśmy WACC. W tym artykule dowiemy się o koszcie kapitału własnego

Część 13 - Koszt kapitału własnego

Inwestorzy w akcje spółki wymagają stopy zwrotu odpowiedniej do ryzyka, jakie podejmują w związku z posiadaniem takiego kapitału. Koszt ten odzwierciedla niepewność przepływów pieniężnych związanych z akcją, przede wszystkim połączenie dywidend i zysków kapitałowych. Koszt kapitału własnego jest zasadniczo stopą dyskontową stosowaną do oczekiwanych przepływów pieniężnych kapitału, która pomaga inwestorowi ustalić cenę, którą jest gotów zapłacić za takie przepływy pieniężne. Wyższa stopa dyskontowa (lub koszt kapitału własnego) spowoduje, że emitent otrzyma niższą cenę za swój kapitał własny. Dlatego musi mniej inwestować w aktywa, które generują zwroty dla wszystkich posiadaczy kapitału (dług i kapitał własny).

Koszt kapitału własnego zależy od ryzyka emisji. Podobnie jak w przypadku długu, wyższe ryzyko spowoduje wyższe koszty związane z podjęciem tego ryzyka. Ogólnie rzecz biorąc, z czasem zaobserwowano, że koszt kapitału własnego jest zwykle wyższy niż koszt długu. Jeśli firma zbankrutuje, posiadacze akcji otrzymają zwrot dopiero po spłaceniu dłużników. Wynika to z faktu, że posiadacze długów mają uprzednie roszczenia dotyczące aktywów, które zmniejszają pozostałe roszczenia posiadaczy akcji. I odwrotnie, jeśli firma osiąga dobre wyniki, posiadacze akcji otrzymują wszystkie korzyści wynikające ze wzrostu, podczas gdy posiadacze długów otrzymują tylko swoje zakontraktowane płatności. Zwiększony zakres możliwych wyników dla akcjonariuszy, szczególnie w spółkach o wysokim poziomie zadłużenia, czyni kapitał bardziej ryzykownym, a zatem inwestor kapitałowy będzie żądał wyższego zwrotu niż posiadacz długu.

Ryzyko danego kapitału własnego dla inwestora obejmuje ryzyko zdywersyfikowane i nieoddywersyfikowalne. Pierwszym z nich jest ryzyko, którego inwestor może uniknąć, utrzymując dany kapitał własny w portfelu z innymi akcjami. Efektem dywersyfikacji jest to, że ryzyko dywersyfikacji różnych akcji może się wzajemnie zrównoważyć. Ryzykiem, które pozostaje po dywersyfikacji reszty, jest ryzyko niedywersyfikacyjne lub systematyczne.

Inwestorzy nie mogą uniknąć ryzyka systematycznego. Inwestorzy domagają się zwrotu takiego ryzyka, ponieważ nie można go uniknąć poprzez dywersyfikację. Inwestorzy domagają się zatem zwrotu z tytułu systematycznego ryzyka związanego z akcją (mierzonego jej zmiennością w stosunku do rynku) w porównaniu do zwrotu wymaganego z inwestycji wolnej od ryzyka. Beta mierzy korelację między zmiennością określonego akcji a zmiennością całego rynku. Jako miara systematycznego ryzyka spółki lub portfela, beta jest stosowany jako mnożnik, aby uzyskać premię w stosunku do stopy wolnej od ryzyka inwestycji kapitałowej.